Είναι το μικρότερο κράτος στον κόσμο, με έκταση 21 τετραγωνικών
χιλιομέτρων και πληθυσμό 10.000 ντόπιους και… 2.000 πρόσφυγες, εκ των
οποίων οι μισοί ζουν σε κέντρο κράτησης. Αποτελεί τη μικρότερη
δημοκρατία στον κόσμο και το μόνο δημοκρατικό κράτος που δεν έχει
επίσημη πρωτεύουσα. Έδρα του Κοινοβουλίου και μεγαλύτερος οικισμός είναι
η Γιαρέν. Είναι το μικρότερο σε πληθυσμό μέλος του ΟΗΕ.
Το Ναουρού είναι νησί που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 3300
χιλιομέτρων βορειοανατολικά από το Μπρισμπέιν της Αυστραλίας και είναι
γνωστό για μερικά περίεργα χαρακτηριστικά του: ένα δίλιτρο μπουκάλι γάλα
κοστίζει 20 δολάρια, τα παιδιά επιδεικνύουν περήφανα το βραβευμένο
πτηνό με το οποίο συμμετέχουν στις σχεδόν καθημερινές κοκορομαχίες ενώ
το πιο αμφιλεγόμενο «ορόσημό» του είναι κέντρο κράτησης προσφύγων.
Η φωτογράφος Sally McInerney περιηγήθηκε στην εσχατιά αυτή του κόσμου
ταξιδεύοντας εκεί δύο φορές τους τελευταίους 12 μήνες για να
διαπιστώσει αν και κατά πόσο ίσχυαν οι περιγραφές που είχε ακούσει:
σεληνιακό τοπίο, ένας σωρός σκ…, κόλαση, διαλυμένο κράτος, ετοιμόρροπη
χώρα, εγκαταλειμμένο λατομείο, όλα τα είχε ακούσει.
«Τα χρώματα είναι υπέροχα, τα σπίτια όλα χρωματιστά, αλλά το
περιβάλλον έχει υποστεί σοβαρή ζημιά», εξηγεί η Αυστραλή φωτογράφος στη
Daily Mail.
Η ιστορία λέει πως τα σπίτια βάφτηκαν μπλε και πράσινα για χάρη της
Βασίλισσας Ελισάβετ που επισκέφθηκε το νησί στις αρχές της δεκαετίας του
’80. «Η κυβέρνηση διασφάλισε πως τα σπίτια θα είναι ωραία βαμμένα για
να τα δει η Ελισάβετ καθώς περνούσε με το αυτοκίνητό της- γι’ αυτό
βάφτηκαν μόνο οι προσόψεις!», εξηγεί η φωτογράφος.
Στη χώρα οι κοκορομαχίες διοργανώνονται ανοιχτά και τα παιδιά είναι
θεατές και συμμετέχοντες στο άγριο αυτό θέαμα. Ανοιχτά εκδηλώνονται και
οι εντάσεις ανάμεσα στον ντόπιο πληθυσμό και τους πρόσφυγες. Είναι
χαρακτηριστική η κατάληξη του πακιστανικού εστιατορίου που άνοιξαν εκεί
οι Nisar Ali και Riaz Hussain. «Είναι κάπως περίπλοκο, δεν έκλεισε μόνο
για οικονομικούς λόγους», εξηγεί η φωτογράφος.
Σημειώθηκαν μαζικές διαδηλώσεις προσφύγων, για πολλούς μήνες
σταμάτησαν όλοι οι πρόσφυγες να δουλεύουν και τα παιδιά δεν πήγαιναν στο
σχολείο, διαδηλώνοντας για τις συνθήκες ζωής στο νησί. Έγιναν
περισσότερες από εκατό συλλήψεις.
«Το αεροπλάνο με το οποίο ταξίδεψα ήταν γεμάτο δασκάλους και
μεταφραστές που επέστρεφαν σπίτι μετά από δύσκολη παραμονή στο Ναουρού.
Μία έλεγε πως ήθελε να κοιμηθεί για έναν ολόκληρο μήνα και να μην
ξαναβγει από το σπίτι της. Φαινόταν πως ήταν εξαντλημένη, ψυχικά και
σωματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, πολλή ζέστη και τροπικό κλίμα.
Η συγκεκριμένη γυναίκα είχε μείνει εκεί έξι μήνες», εξηγεί η McInerney.
Η οικονομία του Ναουρού στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη βιομηχανία
εξόρυξης φωσφάτων που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή λιπασμάτων σε χώρες
όπως η Αυστραλία. Αλλά το οικονομικό όφελος έχει πολύ μεγάλο
περιβαλλοντικό τίμημα. Τη δεκαετία του ‘ 90, και έπειτα από την
εξάντληση των αποθεμάτων φωσφάτων, το Ναουρού αποτέλεσε για σύντομο
χρονικό διάστημα φορολογικό παράδεισο και κέντρο για το ξέπλυμα βρόμικου
χρήματος. Από το 2001 ενισχύεται οικονομικά από την κυβέρνηση της
Αυστραλίας, στεγάζοντας κέντρο κράτησης για λαθρομετανάστες, ως τις
αρχές του 2008, στο οποίο κρατούντο όσοι ζητούσαν άσυλο και απελαύνονταν
από την Αυστραλία.
Από το Ναουρού είχε έρθει το 2014 η φρικτή είδηση πως μετανάστες που
ζητούσαν άσυλο είχαν προχωρήσει σε απεργία πείνας ράβοντας τα στόματά
τους -ανάμεσά τους και παιδιά- για να μην σταλούν στην Καμπότζη. Οι
άνθρωποι αυτοί κρατούνταν στο Ναουρού επί περίπου τρεις μήνες αφότου
συνελήφθησαν στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Αυστραλία με πλοίο.
«Οι ντόπιοι είναι πολύ γενναιόδωροι κι ευγενικοί και οι εντάσεις
μεταξύ αυτών και των προσφύγων τροφοδοτείται από τα διεθνή σχόλια»,
πρόσθεσε, «γνώρισα ανθρώπους που δεν μπορούν να φύγουν από το νησί, ένα
ζευγάρι ντόπιου και πρόσφυγα που θέλουν να παντρευτούν αλλά δεν
μπορούν».
Μεταξύ των κατοίκων είναι και η επιζήσασα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου
Esther Dube Roland – μία από τους 1200 ντόπιους που εκδιώχθηκαν από τις
εισβάλλουσες ιαπωνικές δυνάμεις το 1942. Η νοσοκόμα στο επάγγελμα ήταν
μεταξύ των μόλις 800 ανθρώπων που επιβίωσαν αφόρου εστάλησαν στα
απομακρυσμένα νησιά Truk.
Στο νησί υπάρχει μόνο μία καφετέρια, το Capital Restaurant, όπου ο
καπουτσίνο χρειάστηκε 20 λεπτά για να ετοιμαστεί και κόστισε 6 δολάρια.
«Ήταν όμως καλός», λέει η φωτογράφος.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
To
Ναουρού και
Ναούρου είναι μια νησιωτική δημοκρατία στον νότιο Ειρηνικό ωκεανό. Παλιότερα ήταν γνωστό ως "
Νησί της Χαράς".
Είναι η μικρότερη ανεξάρτητη δημοκρατία στον κόσμο, από άποψη πληθυσμού
αλλά και έκτασης. Το Ναουρού βρίσκεται 4000 χλμ. βορειοανατολικά της Αυστραλίας. Είναι πρώην βρετανική αποικία. Από το 1888 η Γερμανία, η Βρετανία, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία εκμεταλλεύθηκαν τα φωσφορικά του αποθέματα. Μετά την ανεξαρτησία του το 1968,
η βιομηχανία φωσφόρου έχει κάνει τους κατοίκους του Ναουρού έναν από
τους πλουσιότερους λαούς του κόσμου. Ωστόσο, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η κακή οικονομική διαχείριση και η επικείμενη εξάντληση των αποθεμάτων φωσφόρου έφεραν το Ναουρού στο χείλος της καταστροφής.
Η απόστασή του από την Αυστραλία, στα βορειανατολικά της οποίας βρίσκεται, είναι γύρω στα 4.000 χλμ. Γειτνιάζει με τη Νήσο Μπανάμπα στο Κιριμπάτι. Πρόκειται για το μικρότερο σε έκταση κράτος της Γης, με 21 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Αποτελεί επίσης τη μικρότερη δημοκρατία στον κόσμο και το μόνο δημοκρατικό κράτος που δεν έχει επίσημη πρωτεύουσα. Στο Ναουρού δεν υπάρχει επίσημη πρωτεύουσα. Έδρα του Κοινοβουλίου και μεγαλύτερος οικισμός είναι η Γιαρέν. Είναι το μικρότερο σε πληθυσμό μέλος του ΟΗΕ.
Η κύρια ασχολία από το 1907 στο νησί ήταν η εξόρυξη φωσφάτων.
Τη δεκαετία του ‘ 90, και έπειτα από την εξάντληση των αποθεμάτων
φωσφάτων, το Ναουρού αποτέλεσε για σύντομο χρονικό διάστημα φορολογικό
παράδεισο και κέντρο για το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Από το 2001
ενισχύεται οικονομικά από την κυβέρνηση της Αυστραλίας, στεγάζοντας ένα
κέντρο κράτησης για λαθρομετανάστες, ως τις αρχές του 2008, στο οποίο
κρατούντο όσοι ζητούσαν άσυλο και απελαύνονταν από την Αυστραλία.
Το Ναουρού είναι κοινοβουλευτική Προεδρική Δημοκρατία,
με τον Πρόεδρο να είναι μαζί Αρχηγός Κράτους και Αρχηγός Κυβέρνησης. Το
Κοινοβούλιο έχει 18 μέλη και εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία για τρία
χρόνια. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας από 20 ετών και
άνω. Η ψηφοφορία είναι υποχρεωτική. Το Κοινοβούλιο εκλέγει τον Πρόεδρο,
ο οποίος προέρχεται από τα μέλη του και διορίζει υπουργικό συμβούλιο
δύναμης 5-6 βουλευτών, που γίνονται υπουργοί. Οι υποψήφιοι στις εκλογές
τυπικά κατέρχονται ως ανεξάρτητοι. 15 επί συνόλου 18 μελών του
τελευταίου Κοινοβουλίου είναι ανεξάρτητοι, ενώ εντός της κυβέρνησης, οι
συνασπισμοί σχηματίζονται με κριτήρια τους οικογενειακούς δεσμούς.
Τρία κόμματα είναι ενεργά στα πολιτικά πράγματα της χώρας τις
τελευταίες δεκαετίες. Πρόκειται για το Δημοκρατικό Κόμμα, το Κόμμα Πρώτα
το Ναουρού και το Κόμμα του Κέντρου.
Το Ναουρού υποδιαιρείται σε 14 περιοχές, που ομαδοποιούνται σε 8 εκλογικές περιφέρειες. Οι περιοχές αυτές (districts) είναι:
- Άιβο
- Ανάμπαρ
- Ανέταν
- Ανιμπάρε
- Γιαρέν (672 κάτοικοι το 1992)
- Έουα
- Ιτζούβ
- Μενένγκ
- Μπάιτι
- Μπόε
- Μπουάντα
- Νιμπόκ
- Ντενιγκομόντου
- Ουαμπόε
Ιστορία
Η χώρα κατοικήθηκε για πρώτη φορά από Μικρονήσιους και Πολυνήσιους τουλάχιστον 3.000 χρόνια πριν
[7] Παραδοσιακά υπήρχαν 12 φατρίες ή φυλές στο νησί, οι οποίες αντιπροσωπεύονται στο δωδεκάκτινο αστέρι , που βρίσκεται στη σημαία της χώρας.
Οι κάτοικοι της χώρας αποκαλούσαν το νησί τους "Naoero". Η λέξη "Nauru"
προήλθε αργότερα έπειτα από το "Naoero" , για να διευκολυνθούν στην
προφορά οι αγγλόφωνοι.
Οι κάτοικοι ασχολούνταν βασικά με την καλλιέργεια κοκκοφοίνικα και με την αλιεία
[8]
Για την ιστορία του νησιού σχεδόν τίποτα δεν ήταν γνωστό μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα, οπότε ο Άγγλος φαλαινοθήρας Τζον Φερν έγινε ο πρώτος άνθρωπος της Δύσης που επισκέφθηκε το νησί, το 1798
και το ονόμασε Νήσο της Ευτυχίας. Πριν από τη δεκαετία του 1830
περίπου, οι κάτοικοι του Ναουρού είχαν επαφή με Ευρωπαίους από
φαλαινοθηρικά πλοία και εμπόρους, οι οποίοι έκαναν ανεφοδιασμό στο νησί.
Την ίδια περίπου περίοδο, άρχισαν να ζουν στο νησί ταξιδευτές και
τυχοδιώκτες. Οι νησιώτες αντάλλασσαν τρόφιμα για αλκοολούχο ποτό (toddy)
και πυρομαχικά. Τα τελευταία χρησιμοποιήθηκαν στη διάρκεια του
δεκαετούς πολέμου των φυλών, που ξέσπασε το 1878 και είχε αποτέλεσμα δέκα χρόνια μετά να μειωθεί ο πληθυσμός από 1.400 σε 900 άτομα.
Το Ναουρού προσαρτήθηκε το 1888 από τη Γερμανία.
Το νησί προσαρτήθηκε από τη Γερμανία το 1888 και εντάχθηκε στο γερμανικό προτεκτοράτο
των Νησιών Μάρσαλ. Ονόμαζαν το νησί Nawodo ή Onawero. Με την άφιξη των
Γερμανών τερματίστηκε ο πόλεμος. Ο πόλεμος επέφερε κοινωνικές αλλαγές,
με αποτέλεσμα να ιδρυθεί ο θεσμός του Βασιλέα ως Κυβερνήτη του νησιού. Ο
πιο γνωστός Βασιλιάς ήταν ο Αουγουεγίντα (Auweyida). Το 1888 έφτασαν
επίσης Χριστιανοί ιεραπόστολοι από τα νησιά Γκίλμπερτ.
[9] Οι Γερμανοί κυβέρνησαν το Ναουρού επί περίπου 3 δεκαετίες.
Το 1900 ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα φωσφωρικών αλάτων (φωσφάτες) από τον
Άλμπερτ Έλις και την Εταιρεία Φωσφάτων του Ειρηνικού Ωκεανού και
σύντομα άρχισε η εκμετάλλευσή τους, έπειτα από συμφωνία με τη Γερμανία, το 1906.
[10]
Έπειτα από την έκρηξη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου το νησί καταλήφθηκε
από τον αυστραλιανό στρατό, το 1914. Έπειτα από τον πόλεμο, τέθηκε υπό
την κηδεμονία της Αυστραλίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Νέας Ζηλανδίας.με εντολή της Κοινωνίας των Εθνών .
[11][12]
Οι τρεις κυβερνήσεις υπέγραψαν συμφωνία για το Νησί Ναουρού το 1919,
ιδρύοντας την Βρετανική Επιτροπή Φωσφάτων (British Phosphate Commission ή
BPC), η οποία ανέλαβε αρμόδια για την εξόρυξη φωσφάτων.
Το νησί καταλήφθηκε από αυτοκρατορικά στρατεύματα της Ιαπωνίας στις 26 Αυγούστου του 1942.
[13] Οι Ιάπωνες απέλασαν 1.200 κατοίκους του νησιού στα νησιά Τσούουκ, όπου 463 βρήκαν το θάνατο.
[14] Το νησί απελευθερώθηκε στις 13 Σεπτεμβρίου του 1945 όταν το αυστραλιανό πολεμικό πλοίο HMAS Diamantina (K377) έφτασε στο νησί και οι ιαπωνικές δυνάμεις παραδόθηκαν.
Το 1946 οι Ναουρουανοί από το Τσούουκ επαναπατρίστηκαν.
[15] Τα Ηνωμένα Έθνη ανανέωσαν την εντολή προς την Αυστραλία το 1947. Ξανά στην εντολή συμμετείχαν η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Τον Ιανουάριο του 1966 το νησί απέκτησε αυτοδιοίκηση. Έπειτα από διετή συνταγματική σύμβαση, έγινε ανεξάρτητο στις 31 Ιανουαρίου του 1968 και έγινε μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας, με επικεφαλής τον πρώτο Πρόεδρο Χάμερ ντε Ρομπίρ. Το 1967 ο λαός του Ναουρού αγόρασε εμβάσματα των Βρετανικών Επιτροπών Φωσφάτας.
Τον Ιούνιο του 1970 περιήλθε στον έλεγχο του Οργανισμού Φωσφάτας του
Ναουρού, τοπικών συμφερόντων. Η εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φωσφορικών
αλάτων κατέστησε τους κατοίκους του νησιού πλούσιους σε σημείο που είχαν
ένα από τα μεγαλύτερα κατά κεφαλήν ΑΕΠ στον κόσμο.
[16]
Το 1989 η χώρα κινήθηκε νομικά εναντίον της Αυστραλίας με προσφυγή
στο Διεθνές Δικαστήριο αναφορικά με τις ενέργειες της Αυστραλίας όταν η
τελευταία είχε τη διακυβέρνηση του Ναουρού. Συγκεκριμένα, στηλιτεύτηκε η
αποτυχία της Αυστραλίας να αποκαταστήσει τις περιβαλλοντικές βλάβες που
προκλήθηκαν εξαιτίας της εξόρυξης φωσφάτας.
[17]
Η ενέργεια αυτή είχε αποτέλεσμα να διακανονιστεί εκτός δικαστηρίων το
θέμα με συμφωνία. Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘ 80 κυριάρχησε η
πολιτική αστάθεια στη χώρα, εξαιτίας των λιγοστών αποθεμάτων φωσφάτας.
Το Ναουρού άλλαξε 17 κυβερνήσεις στο διάστημα 1989-2003.
[18] Μεταξύ 1999 και 2003 σειρά προτάσεων μομφής προκάλεσαν εκλογές και δύο άτομα, ο Μπέρναρντ Ντοουιγιόγκο και ο Ρενέ Χάρις κυβέρνησαν τη χώρα με εναλλαγή εξουσίας. Τον Απρίλιο του 2000 ανέλαβε Πρόεδρος ο Μπέρναρντ Ντοουιγιόγκο
για την τέταρτη, και έπειτα από μικρή διακοπή, πέμπτη θητεία του στο
ύπατο αξίωμα της χώρας, Η πρώτη θητεία του στην προεδρία ήταν το 1976 -
1978. Επέστρεψε στην εξουσία το 1989 και επανεξελέγη το 1992. Ωστόσο, με
απόφαση του Κοινοβουλίου, αναγκάστηκε να παραχωρήσει την εξουσία στον Κίνζα Κλοντούμαρ, το 1995. Στα μέσα του 1998 ο Ντοουιγιόγκο κέρδισε ξανά την προεδρία μετά την πτώση της κυβέρνησης Κλοντούμαρ, στα μέσα του 1998.
Τον Απρίλιο του 2000 ανέλαβε Πρόεδρος ο Ρενέ Χάρις,
του οποίου η θητεία ήταν βραχύβια, επειδή ο ίδιος δεν κατόρθωσε να
εξασφαλίσει την εμπιστοσύνη του κοινοβουλίου. Τον διαδέχθηκε ξανά στην
προεδρία ο Ντοουιγιόγκο.
Το Μάρτιο του 2001 εξελέγη Πρόεδρος από το Κοινοβούλιο ο Χάρις. Η θητεία του υποτίθεται ότι ήταν για τρία χρόνια και θα τερματιζόταν το 2004, ωστόσο οι εναλλαγές στην προεδρία συνεχίστηκαν.
Στις αρχές του 2003,
έπειτα από πρόταση μομφής στο Κοινοβούλιο, ανατράπηκε ο Πρόεδρος Χάρις.
Τον διαδέχθηκε ξανά ο βετεράνος Ντοουιγιόγκο, ο οποίος ασθένησε και
πέθανε εν ενεργεία στις ΗΠΑ στις 10 Μαρτίου του 2003.
Το Μάιο του 2003 εξελέγη από το Κοινοβούλιο νέος Πρόεδρος ο Λούντβιχ Σκόττι, με 10 ψήφους υπέρ έναντι 7 για τον Κλοντούμαρ. Ο Σκόττι ανέλαβε την προεδρία στις 29 Μαΐου
του 2003. Υπηρέτησε μέχρι τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, οπότε και
ανατράπηκε έπειτα από πρόταση μομφής. Ο Ρενέ Χάρις εξελέγη για μία ακόμη
φορά στην προεδρία.
Στο μεταξύ, το Μάιο του 2003 διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές, στις
οποίες το Κόμμα Πρώτα το Ναουρού κέρδισε 3 έδρες έναντι 15 για τους
ανεξάρτητους.
Στα τέλη Ιουνίου του 2004 ο Χάρις ανατράπηκε ξανά με πρόταση μομφής και η προεδρία πέρασε ξανά στον Σκόττι. Ο Σκόττι ανατράπηκε
[19] με πρόταση μομφής στις 19 Δεκεμβρίου του 2007 με ψήφους 10 υπέρ της πρότασης και 7 κατά. Νέος Πρόεδρος εξελέγη ο πρώην αρσιβαρίστας, Μάρκους Στίβεν, που ανέλαβε καθήκοντα την ίδια ημέρα.
http://www.newsbeast.gr/travel/arthro/1969776/zoi-sti-mikroteri-chora-tou-kosmou
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B1%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%BF%CF%8D#.CE.94.CE.B9.CE.B1.CE.BA.CF.85.CE.B2.CE.AD.CF.81.CE.BD.CE.B7.CF.83.CE.B7
